XII

Obudziłam się czując strach.

 Po plecach czaił się niepokój, dreszcze przechodziły całą mnie.

Po raz kolejny moim ciałem wstrząsnął spazmatyczny szloch. Wiedziałam że moje szczęście skończy się prędzej czy później.

Usiadłam z zagipsowaną nogą na łóżku i nasłuchiwałam jakiegokolwiek dźwięku.

Spojrzałam na fluorescencyjny zegarek, który wskazywał godzinę zaledwie czwartą trzydzieści.

Oh.

Spojrzałam po dziewczynkach, Basia spała w poprzek łóżka, Zuzia ssąc kciuk, przytulona do szarobrązowego misia.

Wytarłam niedbale zapłakaną twarz rękawem piżamy, spojrzałam na telefon, żadnej wiadomości, nic niczego.

Wzięłam komputer, skoro i tak nie śpię, po co mam się męczyć,

Zalogowałam się do sieci, i jak na zawołanie uderzyła mnie ilość nieprzeczytanych wiadomości.

Znajomi, dlaczego nie przychodzę na wykłady,

Znajomi,  z potwierdzeniem przesłania notatek z ostatnich trzech wykładów z psychologii.

Znajomi, z zaproszeniem na imprezę,

Znajomi, z zapytaniem czy żyję.

Wieża…

Wyłączyłam rozmowę, nie czytając wiadomości.

Weszłam na pocztę skąd pobrałam pliki i zaczęłam je czytać.

Nie wiedząc co czytam, pochłaniałam tekst. Bywało, że jedną linijkę czytałam pięć razy i nie rozumiałam co tam jest napisane. Zdenerwowana w końcu wyłączyłam notatki wmawiając sobie, że i tak nic nie przyswoję. W wyszukiwarce wpisałam imię i nazwisko Wieży, włączyłam pierwsze lepsze zdjęcie i oczytałam wiadomość jaką przysłał.

28.03.2013  19:37

Wieża napisał:

Zabrzmiało to jak zabrzmiało, okazałem się tchórzem, nikim więcej. Wiedziałem, że będę żałował, bałem się zadzwonić, bałem się okazać się mężczyzną.

Kocham Cię, tęsknię,

Skurwiel. 

Oh,

Nie odezwę się do niego, obiecałam sobie przed lustrem, przed nim. Nie chciał mnie, odrzucił mnie moje uczucie, ja się starać nie będę. Nie chcę nie jestem pierwszą lepszą osobą, którą można odstawić jak rzecz na szafkę.

Nie nie nie.

Zakryłam twarz rękoma, chciałam być twarda, wiedziałam, że ulegnę, ale nie chciałam.

Przesunęłam palcem po jego twarzy.

To nic że tylko zdjęcie. Taki… uśmiechnięty, taki… taki Łukaszowy.

Taki mój.

Zamknęłam komputer czując pieczenie oczu. Wtuliłam się w kołdrę i myślałam.

Siedziałam na kanapie w hotelu, pijąc już chyba z piątą szklankę whisky. Sam zadziwiony tym wszystkim nie czułem spływających pojedynczych kropel z oczu. Zraniłem ją, wiem, zachowałem się jak dupek. Ale to wszystko mnie tak przytłoczyło! Zaproponowała mi to małżeństwo, kurde. Wszystko przepadło, tak.. tak wspaniała znajomość, miłość która zdarza się raz na milion. Kobieta taka jak ona…

Takiej osoby jak Krzysia… nigdy, nigdy nie zapomnę, nigdy nie będę chciał wymazać jej z głowy, z serca. Przechyliłem szklankę i jednym haustem dopiłem trunek. Spojrzałem na szybko opróżniającą się butelkę. Czy chcę ją dopić?

Chcę.

Nie bawiąc się w szklanki, lody, chwyciłem Jacka z butelki. Gdy wypiłem, odbiło mi się niczym rasowej świni, zatoczyłem się do łóżka, wyciągnąłem komórkę, i wpatrywałem się w jej szczęśliwe oczy.

Wykręciłem numer,  nacisnąłem zieloną słuchawkę, co jej powiem jak odbierze?

Jeden sygnał, drugi… przerwane połączenie.

Rzuciłem telefonem o ścianę, po czym… po czym rozpłakałem się jak małe dziecko.

Kiedy Łukasz zabrał Krzysię spod szpitala, Igła, Pit rzucili się na mnie z pytaniami, nie wiedziałem czy mogę to im wyjaśnić, ale wiem, że oni nic nie przekażą dalej, pojechaliśmy do mnie, gdzie Asia ze sztucznym uśmiechem przywitała chłopaków.

Przeszliśmy do salonu, gdzie wyjaśniłem im wszystko.

Od Internetu, po spotkanie w pubie. Od momentu kiedy się zorientowałem, kiedy zbliżyłem się jak do przyjaciółki z Krzysią, wszystko.

Igła siedział z głupią miną, drapiąc się po głowie. Pit… Piotrek chyba nie miał zdania.

-Ale… ale on jest starszy! I ma żonę!

Wiedziałem, że Krzysiek nie wytrzyma. Że zacznie coś komentować.

-Ale powiedz mi okej, byli razem, ukrywali się przed światem, rozumiem, ale czemu… czemu tak się stało, że zadzwoniła do ciebie, a nie jak nawet Łukasz się pytał, po niego?

Piter wszystko wyrzuci na światło dzienne.

-Chłopaki. To jest trudne, nie śmiać się, bo jak przypierdolę, to będziecie płakać.

Wyjaśniłem im zażyłość z Zuzą, z tą blondyneczką, co uczepiła się Bobka, który swoją drogą gryzł sznurówki nieświadomego Igły, o tym co miała w planie, o tym co chciała zrobić, o tym, że nie myśli, a mówi. Powiedziałem o tym, ze poprosiła go o rękę. O tym jak się zachował….

-Miazga,- Igła oparł się trąc twarz rękoma o sofę. –kurwa miazga. Co za buc!

Zaśmiałem się cicho w duchu, że będzie ciężko, ale dadzą radę.

-Wiecie,  to jest dziwne, ale kiedy Krzysia mi mówiła… kiedy mówiła mi jak go kocha… jak go widzi. Nie myślałem, że tak można kochać. Nie to znaczy, można kochać, można tak, bo sam tak kocham, ale w tak krótkim czasie. Że tak można zbliżyć się do osoby, i oddać jej całe serce.

-Można, najwidoczniej można.

Siedzieliśmy dumając nad życiem, miłością, nad wszystkim. Dobrze mieć takich przyjaciół.

Kiedy chłopaki wyszli, wziąłem moją ukochaną Asię na spacer. Wiedziałem, co chcę zrobić, co zrobię.

Z początku nie chciała, bo zimno, bo szaro. Poprosiłem ją, ba prawie wyciągnąłem ją na plechach.

Szliśmy trzymając się za ręce, nie zwracając uwagi na innych ludzi. Gdy doszliśmy starego zamkniętego cmentarza, Asię przeszedł dreszcz, gdyż bała się takich miejsc. Uświadomiłem, że jestem obok i zawsze będę.

Stanęliśmy przed piękna starą altanką, będącą wejściem na cmentarz.

Uklęknąłem na jedno kolano. Spojrzałem w jej zszokowane oczy i zacząłem mówić.

-Mów co chcesz, jak chcesz, ale ja nie pozwolę ci odjeść. Trzeba będzie, zrezygnuję z siatkówki, trzeba będzie będę śmieciarzem, ogrodnikiem. Bylebyś była ze mną, nie odchodziła. Bylebyś stworzyła ze mną rodzinę, urodziła mi dzieci, była panią… panią Bartman.

Asiu, wyjdziesz za mnie?- wyciągnąłem pierścionek z kieszeni, który od kilku dni ciążył mi jak kamień. Otworzyłem pudełeczko i czekałem na odpowiedź.

-Tak, tak, tak, tak, tak! -Kucnęła przede mną, ujęła moją twarz i ucałowała. Nałożyłem pierścionek na palec serdeczny i wziąłem ją na ręce.

-Teraz, Kochanie, teraz to się ode mnie nie uwolnisz.

Szczęśliwi wróciliśmy do domu. A w międzyczasie spadł kolejny śnieg.

Obudziłam się koło godziny jedenastej. Dziewczynki były w przedszkolu na zajęciach, reszta w szkole. Podniosłam się z łóżka, ubrałam skarpetkę i kapcia, złapałam kule i zeszłam powoli na dół.

Nie wiedziałam, czy to, że Łukasz do mnie dzwonił to była prawda, czy sen, popadam w paranoję.

Pani Jadzia widząc moje opuchnięte oczy, i zrezygnowaną minę aż załamała ręce.

Usiadłam ze stękiem w kuchni na krześle, kobieta podsunęła mi pod nos kawę i kanapki.

Kawy upiłam łyk kawy, poczułam ponownie przechodzące dreszcze, Pani Jadzia usiadła tuż obok mnie i przytuliła mnie do swojego ramienia.

Nie miałam już czym płakać. Nie płakałam. Nie szlochałam. Po prostu czułam się jakby ktoś wyrwał mi serce.

Po prostu.

-Kochanie, prawdopodobnie za 3-4 godziny przyjedzie mój syn, Wojtek

-Rodzinne spotkanie? To fajnie, ale czemu mi to pani mówi?

-Nic, chciałam żebyś była świadoma, i…

-Pani Jadziu, ja i tak już mam dość. Niech przyjeżdżają wszyscy.

Wiedziałam, że coś chce mi powiedzieć. Czułam to w kościach, unikała mojego wzroku,

-Co się dzieje, widzę, że coś panią gryzie!

-Za tydzień przyjeżdża małżeństwo… Chcą adoptować… chcą adoptować… Zuzę.

-Nie, nie nie ! Proszę nie!

Rozpłakałam się ponownie, nie wiedziałam co robić. Czułam jakby wyrwali mi serce zdeptali… czułam się znowu wybrakowana. Jak nikt jak nikt nie warty.

-Pomyślałam… mój syn jest kawalerem. Szybki ślub. Zaadoptujesz Zuzankę

-tak, tak, tak. Zrobię wszystko. Tylko niech nie zabierają mi Zuzi! Błagam. – płakałam w ramie kobiety nie patrząc na zbierające się powoli dzieci.

Zebrałam się w sobie, założyłam worek na gips, nalałam wody do wanny i z jedną nogą za nią odprężyłam się trochę leżąc w pianie.

Z wyjściem, pomogła mi pani Jadzia, usiadłam na toalecie, owinięta ręcznikiem i zaczęła czesać mi włosy.

-Wojtek jest kawalerem, jego narzeczona odeszła.

-Od niego?

-Zmarła na raka. Trzy lata temu. Dużo przeszedł, a gdy dowiedziałam się o sytuacji z Zuzanką… pomyślałam o Was. O nim o tobie. Zgodził się, tylko czy ty byś chciała. Ma trzydzieści pięć lat. I powiedział, że skoro jego szczęście zginęło, dlaczego twoje ma powielić jego.

-Ale pani Jadziu, jak. Przecież w kościele, trzeba czekać na terminy, na czas, to samo w urzędzie stanu cywilnego.

-Kochanie, w urzędzie stanu cywilnego pracuje moja szwagierka. Rozmawiałam… rozmawiałam z nią, i jutro, jeśli będziesz chciała… jutro o 15 może odbyć się cała uroczystość. Wiem, że małżeństwa inicjowane nie wytrzymują, ale wiem jak kochasz Zuzię, i że zrobiłabyś wszystko. Rok, dwa lata. I możecie się rozwieść. Mamy dom, niewielki, na obrzeżach Rzeszowa, ale będzie wasz. Ja… ja nie mogę mieszkać w nim, od momentu kiedy zmarł mój mąż. Źle się czułam w nim sama, dlatego jestem tutaj, z wami, z dzieciaczkami.

Uderzyła mnie świadomość, że jutro prawdopodobnie wyjdę za mąż. Że… życie zmieni mi się o sto osiemdziesiąt stopni. Że życie nabierze pędu. Że… będę mężatką. Ale zrobię wszystko. Wszystko, wszystko.

Siedziałem w hotelu nie wiedząc co robić. Za godzinę mam trening a ja siedzę w rozsypce.

Przeraża mnie fakt, że mam kaca, ohydnego kaca, a wiem jak Kowal tego nie znosi.

I czuję, że Zbyszek będzie… że będę miał kosmos.

Zebrałem się w sobie, i wyszedłem z pokoju.

W dziesięć minut pokonałem trasę, wszedłem na halę, przebrałem się, i poszedłem na boisko. Ku mojemu zdziwieniu na Sali siedział już Zbyszek i Igła.

-Chyba musimy pogadać.

Usiadłem obok nich, w rękach trzymałem Mikasę, wiedziałem, że nie będzie to łatwa rozmowa.

-Kochasz ją?

-tak

-Zjebałeś?

-Jak sam skurczybyk.

-To zapierdalaj do niej, wyjaśnij, przeproś, błagaj o wybaczenie, cokolwiek. Powiemy Andrzejowi że grypa czy coś. Bo Nikola też jest chory.

-Dzięki chłopaki.

-Nie dziękuj, tylko zapierdalaj idioto-Igła wstał i kopnął mnie w tyłek- to na szczęście. Bo idiotom tego brakuje.

Siedziałam w domu z panią Jadzią i oczekiwaliśmy Wojtka. Kiedy pod dom dziecka podjechał duży terenowy samochód, kobieta aż zapiszczała ze szczęścia.

Chwilę później weszli razem do kuchni, gdzie się aktualnie znajdowałam.

Wysoki, nie tak jak Łukasz, ale wysoki, czarne krótkie włosy, wyraziste kości policzkowe, przystojny. Widać że dręczy go przeszłość.

Podszedł do mnie i wręczył bukiecik małych różyczek. Zarumieniona podziękowałam, serce biło mi jak cholera, tak zdenerwowana nie byłam nigdy.

-Więc to ty jutro zostaniesz moją żoną?- uśmiechnął się szeroko. Miły głos, jednak nie to samo co głos… głos Łukasza. – Mama opowiedziała mi sytuację, nie widzę problemu. Ciocia załatwiła nam jutro ceremonię, o 15 w urzędzie stanu cywilnego. Wiem, że to dziwnie wychodzi. Szybko bo szybko nie znamy się, ale chcę ci pomóc. Wiem czym jest stracenie szczęścia, a widzę, że ta wiadomość o tym dziecku uderzyła twoje serce.. masz to wypisane na twarzy.

Zrobimy wszystko aby ta dziewczynka… była naszą córkę.- Uśmiechnął się do mnie szeroko.

Poczułam wielką wdzięczność do tego mężczyzny, nie zna mnie a chce pomóc w tak ważnej sprawie.

Wiem po kim odziedziczył serce.

-Nie wiem, nie mam pojęcia jak mam pan dziękować. – złapałam jego dłoń i lekko ucisnęłam

-Jaki pan, Wojtek, jutro twój mąż.

Mąż, mąż, mąż, mąż….

Mój.

Pięknie.

Ubrałam się w cieplejsze ciuchy i zamówiłam taksówkę. Pani Jadzia jedzie ze mną wybrać jakąś ładną sukienkę. Muszę przecież wyglądać na własnym ślubie.

Zajechałyśmy do salonu sukien ślubnych. Nie chciałam jakieś pięknej, wielkiej, chociaż zawsze było to moje marzeniem, by do ślubu iść wyglądając jak księżniczka. Poprosiłam o prostą, aczkolwiek ładną sukienkę. Sukienka, którą przymierzyłam jako pierwszą… była idealna 

Zapłaciłam za nią połowę swoich odkładanych pieniędzy na czarną godzinę, ale warto było.

 Wychodząc z salonu, czułam dziwne podniecenie, czułam brak serca, ale wiedziałam, że muszę to zrobić.

Że chcę to zrobić.

Kiedy dojechałem pod dom dziecka, zobaczyłem jakiegoś faceta, moją Krzysię, jak rozmawiają przed domem. Serce mi ścisnęło gdy zobaczyłem, że nakłada jej jakiś pierścionek na palec serdeczny.

Zaręczynowy ?

Patrzyłem po jej twarzy. Zero uczuć, zero wyrazu. Puste oczy. To nie moja Krzysia, nie moje serce.

Wysiadłem z samochodu, trzymając w rękach bukiet fioletowych róż. Fioletowych jak moja ukochana.

Podszedłem pod bramkę, nacisnąłem klamkę, i gdy usłyszeli skrzypnięcie otwieranych drzwi, oboje spojrzeli w moim kierunku.

Czując że serce wyrwie mi się z piersi podszedłem do nich. Uklęknąłem przed Krzysią, i zacząłem mówić.

-Moje serce jest z tobą, nie mogę spać, myśleć, nie mam celu do życia, kocham cię, wiem że zrobiłem cos najgorszego, wiem że nie jestem wart twoich uczuć, że nie jestem wart ciebie. Proszę wybacz mi kochanie, nie chcę żyć bez ciebie, nie chcę istnieć bez ciebie bo moim sercem jesteś ty. Ty i tylko ty. Chcę być z tobą, chcę żyć z tobą. Złożyłem wniosek o rozwód. Rozwiodę się, pobierzemy się my. Zaadoptujemy Zuzię, cały dom dziecka,. Chcę Ciebie, jej chcę być z tobą. Mieć dzieci, psy, koty kanarki. Wybuduję ci dom. Chcę być tylko z tobą. Kochanie proszę powiedz coś.

Spojrzałem na jej zapłakane lico, chciałem scałować każdą łzę, kiedy się podniosłem z kolan, ona też wstała. Złapała kule i spojrzała na mnie pełnym łez oczami.

-Ja… jutro wychodzę za mąż.

-CO!!!!!

Akuku. Wiedźma dodaje nowość. 

Popadam ze skrajności w skrajność.

płaczę, śmieję się, płaczę, śmieję się. 

Nie wiem co się dzieje. nie ogarniam mojego życia. 

siebie samej. a tu psikus. 

 Całuję :*