III

Siedzieliśmy wszyscy w Sali telewizyjnej i oglądaliśmy sędzię Marię Wesołowską.

Chłopaki gdyby nie to, że przydział dziennej telewizji wykorzystali wczoraj, wyszli by już dawno.

Taki los.

Być kobietą, być kobietą…

-Ada twój telefon- zasapana pani Jadzia podrzuciła mi telefon

Spojrzałam zdziwiona, nieznany domowy

-tak?

- Dzień dobry. Czy dodzwoniłam się do Krzesisławy Boruckiej?

-Dzień dobry. Przy telefonie, słucham.

-Moje nazwisko Miłowicz Ilona, dyrektor do spraw marketingu Asseco Resovii.  Dzwonię w sprawie pańskiej wiadomości,

-Tak, tak ? – wstałam z kanapy i włączyłam jednym guzikiem buczący telewizor, co nie spodobało się młodocianym

-Możemy wystawić waszemu ośrodkowi podwójne karnety na piątkowy mecz Asseco z AZS Olsztyn. Oczywiście, bez żadnych dopłat- kobieta zaśmiała się do słuchawki-jedynie prosiłabym o podanie ilości chętnych osób i nazwiska opiekunów.

-Dobrze, dobrze. Nie wiem, nie potrzebujecie jakiś dokumentów?

-właśnie do tego dążyłam, oczywiście, jeśli dzieci chciałyby karnety imienne prosiłabym o dostarczenie legitymacji, a resztę wystawimy na dom dziecka.

Serdeczny głos kobiety świdrował mi w głowie, od natłoku myśli rozbolała mnie głowa

-Dziękuję, naprawdę dziękujemy. We wtorek dostarczę wszystkie dokumenty, oraz ilość chętnych.

-No to świetnie, w takim razie do zobaczenia.

-Do widzenia.

-Dzieciaki, mamy karnety!

W pokoju wybuchła wrzawa, krzyki, śmiechy nie wierzę w to co się stało!

Poszłam do pokoju, gdzie po zalogowaniu się napisałam do mojego cyber przyjaciela

25/03.2013 13:43

Krzysia napisała:

Moja Wieżo!

MAMY TO. Dzwonili do mnie z Asseco. Mecz z Indykpolem

Jestem w niebie

Całuję, ściskam xoxo

Odczekałam chwilę, ale nie dostałam wiadomości.

 Wyłączyłam się i poszłam się przewietrzyć. Nadmiar emocji… tak zdecydowanie tak.

Ruszyłam w stronę parku, tego samego co wczoraj.

Uśmiechnięta szłam wśród płatków śniegu, piękna pogoda, słonecznie, ciepło nawet. Co dziwne w taką porę roku.

Wokoło cisza spokój, gdzieś w oddali słychać ujadanie psa, cisza…

-Dzień dobry- odwróciłam się gwałtownie, pod nogami plątało się małe coś. Bobik

-Dzień dobry- uśmiechnęłam się do siatkarza

-Spacerek?

-W sumie przeszłam się aby uspokoić emocje. – kucnęłam do psa, by podrapać go za uchem- dzwonili dziś od was. Będziemy na meczu z AZS’em

-Oooo proszę! Super! A ja dopiero co po treningu. Pies to obowiązek. Nie szczurku? – Bobik się uspokoił, więc wstałam z kucek.- więc Krzysiu, wracasz do domu czy idziesz gdzieś jeszcze?

-W zasadzie wracam, muszę przygotować wszystkie dokumenty bo jutro idę na Podpromie. Wiesz, karnety i tak dalej

-Pozwolisz, że cię odprowadzę?

-Będzie mi miło. Więc jak się czujesz w Rzeszowie?

-Powiem, że nawet lepiej jak w Jastrzębiu. Tęsknię za ekipą Węgla, ale chcę się rozwijać.

-To zrozumiałe, w końcu Asseco Resovia to lider!- zaśmiałam się głośno

-Widzę, że kibicujesz rzeszowiakom. To dobrze.

Szliśmy rozmawiając o wszystkim i niczym, opowiedział mi o swojej kobiecie, Joasi, którą muszę podobno koniecznie poznać, powiedział historię Bobka. Streścił ulubionych siatkarzy reprezentacji. Szłam milcząc, ale słuchałam go jak urzeczona. Ktoś taki rozmawia ze mną, a ja przytakuję. Brawo Krzysia, brawo

-Jeśli mogę spytać, mieszkasz w Domu Dziecka?

-Tak, od zawsze, miałam możliwość otrzymania wyprawki na usamodzielnienie z mopsu. Jednak po dogadaniu się z dyrekcją, którą znam i oni mnie również, zostałam opiekunką w ośrodku. Mam ciepły kąt, gdzie spać, a pieniądze które dostałam oddałam na remont i na wyposażenie. Więc jest dobrze. Co prawda nie mam swojego pokoju, mieszkam z Zuzą i Basią, ale to dzieciaczki, nie przeszkadzają mi, nie podbierają ciuchów, ewentualnie jak Zuza coś wymyśli to wysmaruje się czerwoną szminką… Przepraszam jak trzeba to milczę a później się rozgaduję z pierdołami…

-W pierdołach tkwi diabeł.

-a nie w szczegółach Zbyszku?- wzdrygnął ramionami a chwilę wybuchł gromkim śmiechem.

Nawet nie zauważyłam kiedy doszliśmy pod mój dom.

-Może chcesz wpaść na kawę i kawałek sernika? Pani Jadzia to mistrzyni kuchni!

-Bardzo bym chciał, obiecuję kiedyś wpadniemy, ale dziś muszę wracać, Asia jest chora, a i Bobik zmarznięty.

-Dobrze, rozumiem. Wpadniemy? Kogo masz na myśli?

-No jak to kogo? Pasiaki! Wierni kibice to i wierni idole. Zorganizujemy jakieś pakunki i przyjedziemy

-Dobrze, dziękuję, nie zatrzymuję cię, i na przeziębienie jest najlepsza herbata malinowa, i 36 i 6 obok. Więc leć- kucnęłam koło Bobika, potarmosiłam jego zwilgotniałą sierść.

-Może, podaj mi swój numer, to zadzwonię na dniach, dogadamy się co i jak z odwiedzinami co ?

Podałam mu ciąg dziewięciu cyfr, puścił mi strzałkę a ja wyjęłam telefon z zamiarem dodania go do kontaktów

-Zapiszę cię jako Joasia Z. dobrze? Różne pierdoły mogą wpaść dzieciom do głowy, a nie chciałbyś pewnie zmieniać numeru.

-Dobrze dobrze, nie ma problemu, wiec do ugadania. – pomachał mi i ciągnąc Bobka, który nie chciał iść, ruszył powoli w swoją stronę. Stałam i patrzyłam ze śmiechem jak prawie dwu metrowy facet stoi nad psem i prosi aby ten się ruszył. W końcu się wkurzył i wziął go na ręce. Roześmiałam się a ten się odwrócił. Pomachałam mu na pożegnanie i weszłam do domu.

-Zdążyłaś kochanie, myj ręce i zaraz obiad.- Pani Jadzia, boże jak ja ją kocham. Cudowna kobieta

Ze śliną na języku myłam ręce i chwilę później usiadałam do wielkiego stołu w jadalni. Zajęłam swoje stałe miejsce, życzyłam smacznego i jak urzeczona nakładałam sobie pierogi.

Kiedy włożyłam ostatniego do buzi z przerażeniem stwierdziłam, że zjadłam ich ponad 15. O mój słodki jezu.

Niczym słonica, czując jak mnie wydęło ruszyłam powolnie po schodach. 

Gdy weszłam do pokoju, odpaliłam komputer i odłożyłam go na półkę, wyciągnęłam książki i zaczęłam się uczyć. Kiedyś trzeba.

Siedziałam i czytałam kolejny raz tą samą stronę, więc doszłam do wniosku że to nie ma sensu i odłożyłam ją na bok.

Zamknęłam oczy, jednak w tej samej sekundzie usłyszałam charakterystyczny dźwięk nowej wiadomości.

Ociężale sięgnęłam po komputer

25/03.2013 15:26

Wieża napisał:

888 888 888 to mój numer.

Chciałbym porozmawiać, jeśli chcesz oczywiście.

Jakby co puść strzałkę, oddzwonię. Całuję xoxo

Oh, to coś nowego. Pełna obiekcji, wpisałam numer i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

Jeden, drugi, trzeci sygnał. Będzie wiedział że to ja.

Rozłączyłam się, i z zaciekawieniem patrzyłam na piszący ołówek w komunikatorze.

25/3.2013 15:29

Wieża napisał:

Zadzwonię za 5 minut. 

                                                                             wariuję!!!

                                                               

Cała w nerwach chodziłam po pokoju, czułam się jakbym miała się z nim spotkać, podekscytowana, serce biło mi szybciej.

W przeciągu tak krótkiego czasu, stał się dla mnie kimś ważnym. Spowiednikiem, osobą której mogłam zaufać, przyjacielem.

Kiedy usłyszałam dzwonek telefonu, dosłownie rzuciłam się na łóżko, zwalając przy okazji książkę do psychologii. Co tam, podniesie się później.

Usiadłam wygodnie, wzięłam dwa głębokie oddechy.

-Tak słucham?

-No cześć, wieża z tej strony – roześmiałam się cicho… matko co za głos… - miło w końcu cię usłyszeć. Jak się czujesz?

-Ja… no dobrze w sumie, ciągle nie wieżę co się dzisiaj stało

-Mówisz o telefonie? Czy coś się stało jeszcze?

-W zasadzie, wyszłam się przewietrzyć, wiesz ochłonąć trochę. I odruchowo poszłam do tego parku co wczoraj. I wiesz. Bartmana spotkałam, odprowadził mnie do domu i pogadaliśmy trochę.

-Ty? Pogadałaś? No nie wieżę!- roześmiał się głośno, a mi flaki podskoczyły do góry nogami. Teraz jestem jeszcze bardziej ciekawa jak wygląda…

-Nie śmiej się no! Tak pogadałam, i od słowa do słowa, zapowiedział, że poprosi chłopaków z Asseco o to by odwiedzili mój dom dziecka!-zapiszczałam cicho- em.. no przepraszam za zachowanie, ale dla mnie to naprawdę coś innego, niespotykanego. Zupełnie… takie nierealne.

-No rozumiem cię, rozumiem. Więc powiadasz Bartman?

-Tak, ZB9. Ale żeby nie było, nie jestem bóg wie jaką fanką zakochaną w siatkarzach. Mam swoich ulubieńców, do których Zbyszek się zalicza. Dlatego jestem taka… no dziwna dzisiaj.

-No dobrze, wiem, domyśliłem się że taka nie jesteś już wtedy na forum.- uśmiechnęłam się na wspomnienie pierwszej rozmowy

-Wiesz… tak się zastanawiałam. Piszemy tyle czasu, a ja dalej nie wiem jak masz na imię… No chyba, że Wieża… ale śmiem wątpić.

-Łukasz. – odpowiedział ze śmiechem- masz rację, taki fau pax z mojej strony. Wybacz.

-zastanowię się z tym wybaczeniem. czemu chciałeś porozmawiać?-zagaiłam.

-Zastanawiałem się jaki masz głos. A poza tym, nie chce mi się pisać. Wybiłem sobie palca i wiesz…

-Łamago, jak to zrobiłeś?

-Aj tam, szkoda gadać. Nie mam tapingu, a nie chce mi się iść do apteki. Leniuszek śmierdziuszek ze mnie.

-Oj Wieżo, to znaczy Łukaszu! – chyba się przyzwyczaiłam do WIEŻY- taping to to coś co siatkarze białe co siatkarze mają na palcach?

-Między innymi. W sumie to są plastry, i na plecach też można je mieć. Ściągają mięśnie, czy coś tam.

-Sporo wiesz, ja bym powiedziała, że to po prostu białe coś. Więc powiadasz leń z ciebie. Nie ładnie.

Będziesz oglądał mecz? No wiesz Sovii z Indykpolem?

-Jasna sprawa, zróbcie jakiś transparent czy coś, będę wiedział kogo wyłapywać w tłumie.

-Ale naprawdę, dziękuję ci, za tą radę. Zrobiłam radość dzieciakom, no i sobie!

-Cieszę się, że mogłem ci maleńka pomóc. No problem.

-Krzyyyysia!!!!- z korytarza rozbrzmiał głos któregoś z chłopców

-Ktoś mnie woła, chwila, albo zadzwoń za raz, nie będziesz się naciągać na koszty

-Nie ma problemu, akurat mam darmowe minuty do ciebie.

Odłożyłam telefon na szafkę, ubrałam kapcie i w trybie natychmiastowym wybiegłam z pokoju.

-Co się dzieje?- usłyszałam

-Pani Jadzia cie woła- Iza, najstarsza dziewczyna w ośrodku łapała rzucaną poduszę przez chłopców.

Patrzyłam się jak urzeczona przez chwilę jak 16 latka zajmuje się resztą, tak naprawdę odciążając mnie i innych wychowawców. Weszłam do kuchni gdzie pani Jadzia siedziała przy stole i zawzięcie coś pisała

-oh co za łobuz. Mówiłam mu, że ma iść się ciebie kochanie spytać, czy pójdziesz jutro na pocztę, czy mam iść sama

-nie nie ma poroblemu pójdę. Coś się stało?

-Nie… po prostu mam wizytę u dentysty i nie wiem czy bym się wyrobiła z obiadem i przelaniem pieniędzy

-W porządku, pójdę. Coś jeszcze pani potrzeba?- chciałam jaknajszybciej wrócić do pokoju

-Nie kochanie, leć

Wybiegłam z kuchni i po chwili znowu znalazłam się w pokoju, standardowo w pośpiechu wywaliłam się przez zadzierający się dywan. Mamrocząc podeszłam do łóżka i wzięłam telefon z zamiarem wykonania połączenia, jednak usłyszałam głośny, męski, przeszywający śmiech w głośniku

-Nie mów ze czekałeś?

-Ano, wywaliłaś się?

-taaaaak, kolano mnie boli. Ugh, wywalę ten dywan.

-i co się stało ?

-pani Jadzia prosiła bym poszła jutro na pocztę.

Ucichnął na chwilę.

-Halo?

-Jestem, jestem… Krzysia, czy… mógłbym ci jutro towarzyszyć?

-Jak? Telefonicznie?-zaśmiałam się nerwowo

-Wiesz… osobiście. Też idę na pocztę muszę odesłać trochę listów. I wiesz. Chciałbym cię poznać.

-Jutro… no dobrze. To koło 14:30 koło poczty głównej?

-Pasuje! To co do jutra?

-Tak… do jutra…

Hej 

Wiedźma jest ohydnie konkretnie i podle chora.

Gardło umiera i błaga o litość

Co najgorsze nie mogę mówić, z czego inni się cieszą.

Brawo ja i mój układ odpornościowy

 Jeden dzień, 50 minut, 

Komu kibicujecie? Zaksie czy Sovii?

Ja osobiście pasiakom! nie będzie to łatwe spotkanie, ale jakięs dobre 3:2 widzę w szklanej kuli.

Jak się ziści idziemy do bukmachera, ja i moje wewnętrzne oko i będziemy obstawiać! 

Jupi, plany na przyszłość już mam !:D

Całuję, Ściskam i wracam do oglądania chirurgów.

Wiecie, że wiedźma oglądając Grey's Anathomy dowiedziała się że jest chora na jakies 25 chorób, coś tam i w ogole. nie mogę oglądać, bo zaraz bede hipochondryczką.

A babcia siedzi i ciśnie łacha. pozdrawiam babcię wiedźmy, też Cię kocham. 

o już krzyczy, że mam iść do łóża. 

Więc idę. Ściskam ponownie:*