II

Kiedy wstałam Zuzy niebyło już w pokoju, przeszłam do skromnej łazienki na końcu korytarza, przemyłam twarz, zęby i ogarnęłam moje fioletowe loki.

Każda napotkana osoba mi ich zazdrości, jednak nie wiedzą jaka to mordęga doprowadzić je do ładu i składu…

Zeszłam schodami na dół, do jadalni skąd wydobywały się przerywane śmiechy dzieciaków.

-Dzień dobry rodzinko!- jak na sobotę przystało pani Jadzia przygotowała przepyszne gofry z marmoladą. Aż ślina leci! Zaparzyłam wodę w czajniku, zalałam rozpuszczalną i zasypałam ją białą śmiercią.

-Ileż ty dziecino słodzisz- pani Jadzia pokręciła ze zniesmaczeniem patrząc na 4 już łyżeczkę cukru.

-Mało słodka jestem, muszę się dosłodzić pani Jadziu.

Usiadłam tuż obok dzieciaków i zaczęłam pałaszować pyszności.

Po skończonym posiłku, rozeszli się po pokojach a ja pomogłam starszej kobiecie zmywać naczynia.

Widziałam wdzięczność w jej oczach, gdyż zmycie prawie 40 talerzy i szklanek to nie bagatela wyzwanie dla starszej osoby.

Kiedy i to skończyłyśmy przeszłam do pokoju, gdzie przeprałam się w ‘domowy’ dres i uruchomiłam komputer. W prawym dolnym rogu migotało słoneczko.

9:12 24/03.2013

Wieża napisał:

Dzień dobry aniołku, smacznego życzę:*

Uśmiech sam wszedł na twarz, kiedy odczytałam krótką, aczkolwiek przyjemną wiadomość.

9:57 24/03.2013

Krzysia napisał:

Zastanawiam się, czy Ty w ogóle kiedyś sypiasz…

Tobie również dzień dobry i smacznego… Diabełku ;)

Całuski

Wylogowałam się i zaczęłam cotygodniowe sprzątanie.

Kurze, śmieci, papierki po czekoladkach, lizakach, batonikach.

Pościel do wymiany, poukładane misie dziewczynek.

Oczywiście obie pannice mi pomagały, w życiu nie ma łatwo.

Spojrzałam na grafik, dziś przypadała mi łazienka na piętrze dziewczyn. Więc wiadro, mop i szmaty w dłoń.

Po kolei myłam lustra, kabiny prysznicowe, ubikacje, kafelka po kafelce.

Po godzinnym sprzątaniu doszłam do wniosku, że toaleta jest względnie czysta

Wyszłam jedynie na korytarz by krzyknąć że łazienka przez 15 minut jest zamknięta.

Umyłam podłogę i gdy zamykałam za sobą drzwi otarłam zadowolona czoło.

Zerknęłam na zegarek wiszący na ścianie, który wskazywał godziną 11:20.

Odstawiłam środki czystości, odczekałam chwilę co aby podłoga przeschła. Wzięłam czyste ciuchy, i poszłam wziąć prysznic.

Opukana, czysta, wyszłam z zamiarem porwania grupki najmłodszych na plac zabaw. To nic że jest pełno śniegu. Zabawa należy się każdemu.

-Dzieciarnia, kto chce iść na dwór? – z pokoi powychylały się roześmiane twarze najmłodszych – to szybciutko się ubierać i za piętnaście minut idziemy.

Zeszłam jeszcze do dyrekcji, co aby powiedzieć o swoim planie i czekałam w pół ubrana na resztę.

Chwilą szczęścia możemy zbawić cały świat.

To nic że to nasz świat.

Ale świat

Po niecałych dziesięciu minutach w przedpokoju stanęła 8 osobowa grupa.

Pomogłam się im ubrać i ze śmiechem nucąc piosenkę z herkulesa ruszyliśmy w stronę najbliższego parku.

Gdy dotarliśmy, rozdzieliłam dzieci na grupy, i lepiliśmy bałwany, największy i najładniejszy bałwan miał dostać nagrodę.

Śmiechu było co nie miara, do momentu gdy w roześmiane dzieciaki nie wbiegł mały szczekający stworek. Przemoczone coś, zapewne było psem. Podeszłam spokojnie, nie wiedząc jak zareaguje, jednak ten merdający ogonem stworek skoczył na mnie liżąc, starając się lizać mnie po twarzy.

Dzieci wybuchły gromkim śmiechem nie ruszając się jednak z miejsca.

-Potworku, potworku, starczy tego całowania, rozumiem wszystko, wolę samców. Ale innego gatunku.- Podrapałam owe zwierzę za uchem sprawdzając jednocześnie obrożę.

-Bobik, bobik, co mam z tobą zrobić… Gdzie masz pana albo panią? – wyglądało to na pewno śmiesznie, dzieci się śmieją, a dorosła kobieta gada z psem miniaturką. W końcu kiedy pozbierałam się ze śniegu do mojej nogawki przyczepiła się Zuza, z prośbą czy może pogłaskać Bobka.

Ukucnęłam razem z nią, i powoli delikatnie położyłam dłoń na skołtunionej mokrej sierści psa.

Ten zareagował jak przewidywałam polizał ją po rękawiczce, co spowodowało ogólne poruszenie i chwilę później wszystkie dzieci okrążyły psa.

Wstałam z kucek aby doglądać właściciela zwierzątka.

Po alejkach biegał mężczyzna, nawołujący, gwizdujący na owego psiaka.

-Halo! Proszę pana! Tutaj jest zguba!

Podbiegł do nas z zadziwiającą prędkością, na ostatnim metrze zaliczając epickiego, idealnego orła.

Dzieci zmieniły obiekt zainteresowania i śmiały się równie głośno co ze mnie.

Bobik podbiegł do pana i zaczął lizać go po twarzy. Ten złapał go wielką ręką i wstał z niebywałą gracją. Otrzepał się z zaległego śniegu otarł twarz i zaczepił smycz na obroży zwierzęcia

-Dziękuję pani, bardzo, lubi skurczybyk uciekać. – spojrzał z czułością na psa- mam go od lat, za nic bym sobie nie wybaczył gdybym go zgubił.

-Nie ma sprawy proszę pana. Dzieci się chwilę fajnie pobawiły.

-Jaki tam pan, na pana trzeba mieć wygląd i pieniądze. Zbyszek jestem

WIEDZIAŁAM, że skądś tę mordkę znam, uśmiechnęłam się na widok rozmemłanego z przekrzywionymi okularami i włosami w nieładzie atakującego pasiaków.

-Krzysia- podałam mu zmarzniętą dłoń.- Jeśli byłby pan, kurczę byłbyś tak miły i pozwolił sobie zrobić zdjęcie z dziećmi, byłabym wdzięczna. –uśmiechnął się i skinął głową- Dzieci lubicie siatkówkę?

Po parku rozniósł się ogólny pisk, przytakiwań i potwierdzeń

-Nie ma sprawy- sięgnęłam do zalegającej na ławce torby i wyjęłam z niej malutki aparat

-Dzieciaki, chcecie z panem Zbyszkiem zdjęcie? – poczułam ciągnięcie za nogawkę, schyliłam się do Michasia, 6 letniego osieroconego chłopca

-A ten duży pan nie zabierze nam Bobka?

Spojrzałam zdezorientowana na mężczyznę który stał w wianuszku 7-8 letnich chłopców próbujących doskoczyć jego wzrostowi, spojrzał na mnie ciepłym wzrokiem i pokiwał potwierdzająco głową

-Jeśli poprosicie i zrobicie dużego bałwana takiego wysokiego jak pan Zbyszek to myślę, że się zgodzi prawda?

-Pewnie, to co. Zostawiam Bobika z wami, a sam porozmawiam z waszą opiekunką co ?

-To nasza siostra- Michaś stanął wypinając dumnie pierś, ale chwilę później pobiegł do reszty pomagając pchać już dużą kulę

-Siostra?-spojrzał na mnie zszokowany

-To nie co to myślisz, każde z tych dzieci nie ma rodziców. Sama nie mam, mieszkam w domu dziecka i pomagam im okrzesać te diabełki. Nazywają mnie siostrą a ja ich swoim rodzeństwem-uśmiechnęłam się szeroko

-Ah, przepraszam, nie powinienem.

-Nic się nie stało

-Krzysia masz na imię? To jakieś zdrobnienie?

-Taaak, od Krzesisławy. Nie patrz tak, nie ja wybierałam to imię- speszona spojrzałam na dzieci

-Nie, nie o to chodzi,  ostatnio na treningu Kowal, to znaczy trener mówił, o prześlicznych zdjęciach dzieci z domu dziecka, i coś o karnecie. Dobrze skojarzyłem?

-Tak, tak! Wiesz coś jeszcze?- rozradowana aż wstałam z ławki

-Rozpatrują waszą wiadomość – mrugnął mi okiem- ale w sumie, bardziej na tak są. Lubimy jak młodsze dzieci przychodzą na mecz, a nie pooglądać siatkarzy.

-Nawet nie zdajesz sobie sprawy jaką radość mi sprawiłeś tą wiadomością.

-Nie powiesz dzieciakom?

-Wiesz… nie jest nic pewne, a nie chcę widzieć zawodu na ich twarzach i tak sporo już wycierpiały…

-Racja, przepraszam.

Kiedy siedziałam tak ramię w ramię ze Zbyszkiem miałam ogromną ochotę napisać do mojej Wieży. Ale że nie wypada tak przerwać zabawy dzieciom, ani odchodzić bez słowa od siatkarza. Opanowałam emocje.

W tym jestem mistrzem.

Po godzinie zabaw, Zbyszek stanął przy dwóch wielkich bałwanach. Jeden był zaledwie niższy o jakieś pół metra, a drugi, taki malutki, zlepiony przez dziewczynki.

Wszyscy stanęli obok nich, łącznie ze Zbyszkiem i Bobikiem, a ja zrobiłam pamiątkowe zdjęcie.

Każdy podziękował siatkarzowi, pogłaskał psa i ruszyliśmy powoli do domu.

Pani Jadzia już czekała na nas z gorącą herbatą, rozebrawszy dzieci, skierowałam się ku pokojowi. Ba! Wbiegłam tam!

11:43 24/03.2013

Wieża pisze:

Śpię, śpię spokojnie.

Czasem niespokojnie, jak dziś na przykład na kanapie, ale śpię.

A jak się wyspałaś Ty?

Jak się czujesz? Co słychać?

Całuję xoxo

Zasmuciła mnie lekko ta wiadomość

13:19 24/02.2013

Krzysia pisze:

Moja Wieżo (mogę tak pisać?) spałam nad wyraz dobrze, Zuza jest aniołem, nie budzi się, nie płacze i nie kopie, co najważniejsze. Czemu spałeś na kanapie. Niepokoi mnie ton Twojej wiadomości… Oh Wieżo…

Z innej strony, byłam dziś z dzieciakami w parku, wiesz zabawy na śniegu i tak dalej. Nagle ni z gruszki ni z pietruszki w miedzy nas wbiegł pies. Mokry szczurek! Dzieci były zachwycone! Mówię ci!

A potem pojawił się pan owego Bobika. Słynny młot polskiej siatkówki ZB9!!!

W drodze dedukcji, doszliśmy do wniosku, że ja to ja i dzieci to te dzieci.

Powiedział, że rozpatrują naszą wiadomość. Nawet nie wiesz jaka jestem szczęśliwa!

Całuję, ściskam, i proszę nie smuć się :* xoxo

13:26 24/02.2013

Wieża pisze:

Oczywiście, możesz tak do mnie mówić. ;)

Zawsze lepiej to jak Kulfon, czy Monika, boże chroń!

Również bardzo się cieszę! Bardzo, bardzo!

To co, niedługo będzie można wychwytywać Cię w TV! Będę śledził każdy mecz, tylko daj znać który:P

A czemu spałem na kanapie?

Moja żona stwierdziła, że nie czuje do mnie tego co kiedyś, ale nie chce się rozwodzić, bo będzie jej szkoda.

Smutne ale prawdziwe. Uważasz, że jestem aż tak straszny, że nie mogę liczyć na odrobinę miłości?

Ściskam, całuję i specjalnie dla Ciebie się już nie smucę xoxo

Ps. Lecę na siłownie, na stare lata chcę wyrywać młodsze siksy od Ciebie!

Twoja Wieża

13:34 24/02.2013

Krzysia pisze:

Wieżo, oh wieżo. Zasługujesz na KUPĘ miłości. Może to nie było Ci pisane?

Nie wiem jak wyglądasz, ale uczuciowo jesteś piękną osobą.

A co do meczu, oczywiście, że Ci napiszę! Nie widzę innej możliwości. Jeśli się to spełni, to będzie także i twój sukces, moja Wieżo.

A z tymi siksami uważaj, bo się obrażę!

Całuski xoxo

Gardło boli.

Głowa boli 

Mam dość zimny śniegu i w ogóle dupa jasiu pierdzi stasiu

MAdzia kochanie trzymam kciuki. 

Martwię się, ale konto padło. 

Kocham Kocham 

 i czekam